Βιογραφία
Γεννήθηκε στην Καισαριανή. Ξεκίνησε το τραγούδι στα 14 του χρόνια, πρωτοτραγούδησε δίπλα σε μεγάλους ρεμπέτες, όπως ο Σπόρος Καλφόπουλος, η Ρόζα Εσκενάζυ που μας έχει φύγει, η 'Αννα
Χρυσαφή. Αυτή ήταν η πρώτη του δουλειά, αφού είχε προηγηθεί η μετανάστευση της οικογένειας του στη Νότια Αφρική. Τα
ακούσματα όλα ξεκίνησαν μέσα από το σπίτι και την οικογένεια.
Φεύγοντας για την Νότια Αφρική, είχε εφοδιαστεί μ' όλο το τότε ρεπερτόριο, γιατί σίγουρα εκεί θα τους έλλειπε η
ελληνική μουσική. Δεν έχασε τη μουσική γέφυρα με την Ελλάδα και αυτή η συνέχεια ήταν πολύ σημαντική. Μεγάλωσε με
Καζαντζίδη και στη συνέχεια άκουγε Πάριο, ενώ παράλληλα άκουγε και ξένη μουσική. Ο Γιάννης Πάριος ήταν ένα από τα
πρώτα του πρότυπα και έχει επηρεαστεί πολύ από το ύφος του και από το είδος που τραγουδάει.
Ο 16ος δισκος στη σειρά, έχει τίτλο "Που Βρίσκεσαι" που σημειώνει τεράστια επιτυχία και επαναφέρει
τον Θέμη Αδαμαντίδη στα πρώτα ονόματα της νύχτας.Ακολουθουν ακομη δωδεκα αλμπουμ με μεγαλες επιτυχιες.
O δημοφιλής ηθοποιός Κώστας Χατζηχρήστος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1921.
Ο νεαρός Κώστας φοίτησε αρχικά στη Στρατιωτική Σχολή της Σύρου και τελείωσε τις σπουδές του στην Καβάλα. Εργάστηκε σε βαριετέ στο θέατρο "Μισούρι" του Πειραιά και στο θίασο της Νίτσας Γαϊτανάκη όπου έπαιξε στο "Στραβόξυλο" του Ψαθά. Από το 1945 έως το 1948 δούλεψε με το θίασο οπερέτας του Παρασκευά Οικονόμου και εμφανίστηκε στα βαριετέ "Πεύκα" με τον Γ. Οικονομίδη και "Όασις" με τον Μ. Τραϊφόρο. Την περίοδο 1949-50 συμμετείχε στο μουσικό θίασο Κούλας Νικολαΐδου στο θέατρο "Βερντέν" της λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή στη διάρκεια της κατοχής με το θίασο του Λουκή Μυλωνά, που περιόδευε στη Θεσσαλία. Λίγο αργότερα έφτασε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε σε βαριετέ, μετείχε σε μουσικούς θιάσους κι έλαβε μέρος σε διάφορες επιθεωρήσεις.Στο «Βερντέν» ο Χατζηχρήστος θα κάνει και την του μεγάλη επιτυχία στο ρόλο του βλάχου Θύμιου, ένα ρόλο που εμπνεύστηκε ο αδελφός της συζύγου του, ο Κώστας Νικολαΐδης, της συγγραφικής τριάδας Νικολαΐδη - Ελευθερίου - Λυμπερόπουλου. Από το 1953 έως το 1955 συνεργάζεται με την Καίτη Ντιριντάουα και τον Κούλη Στολίγκα. Το 1955, όταν ο θίασος ανεβάζει στο "Περοκέ" την επιθεώρηση "Κόκα-κόλα" των Γιαλαμά - Θίσβιου - Πρετεντέρη, πλέκεται και το ειδύλλιό του με την Ντιριντάουα. Παντρεύτηκαν και απέκτησαν μία κόρη. Ο γάμος τους έλαβε τέλος το 1975 και η Καίτη Οικονόμου, όπως ήταν το πραγματικό όνομα της Ντιριντάουα, πέθανε το Φεβρουάριο του 1996.
Το 1952 συγκρότησε το δικό του θίασο, ενώ συνέπραξε και ως συνθιασάρχης με εκλεκτούς πρωταγωνιστές της εποχής. Από το 1953 έως το 1955 συνεργάστηκε με τον Κούλη Στολίγκα και την Καίτη Ντιριντάουα, με την οποία αργότερα παντρεύτηκε.
Τα επόμενα 15 χρόνια ανέβασε με δικούς του θιάσους πολλές και επιτυχημένες επιθεωρήσεις και κωμωδίες. Κάποιες από αυτές γνώρισαν τέτοια επιτυχία που μεταφέρθηκεαν και στη μεγάλη οθόνη, όπως «Ο κύριος Πτέραρχος», «Της Κακομοίρας», «Ηλίας του 16ου», «Ένας έξυπνος βλάκας», «Παριζιάνα» κ.α.
Μεγάλη και σημαντική υπήρξε και η κινηματογραφική του δραστηριότητα. Έκανε το ντεμπούτο του το 1952 στον «Πύργο των ιπποτών» και γρήγορα καθιερώθηκε ως ένας απ' τους δημοφιλέστερους κωμικούς της μεγάλης οθόνης. Το 1955 δημιούργησε το χαρακτήρα του Θύμιου, ενός κουτοπόνηρου επαρχιώτη που έρχεται στην πρωτεύουσα και βρίσκει τον μπελά του, στο φιλμ «Πιάσαμε την καλή».
Η πορεία του στο θέατρο συνεχίστηκε απρόσκοπτη μέχρι το 1983. Μετά από μακρά περίοδο απουσίας επέστρεψε σ' αυτό την περίοδο 1994-95, παίζοντας στο δικό του χώρο (το "Θέατρο Χατζηχρήστου" στη στοά Πανεπιστημίου & Ιπποκράτους) την επιθεώρηση "Δεν ήξερες, δε ρώταγες" και την επόμενη χρονιά σε συνεργασία με τον Γ. Πάντζα το έργο του Κ. Παπαπέτρου "Τρελάθηκα και σώθηκα". Η δύσκολη περίοδος της ζωής του άρχισε όταν έχασε ξαφνικά την Ελένη Πανταζή, την τρίτη του γυναίκα, μόλις στα 42 της χρόνια. Πέθανε υποφέροντας από οικονομικά προβλήματα.
Φιλμογραφία:
Ο πύργος των ιπποτών (1952)... πλανόδιος εμποράκος
Πιάσαμε την καλή (1955)... Θύμιος
Γκόλφω (1955)
Τα τρία μωρά (1955)... Φίλιππας Μανδαρόπουλος
Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας (1955)... Γκέρλας
Δολάρια και όνειρα (1956)
Τα κωθώνια του Συντάγματος (1956)
Οι 3 ντετέκτιβς (1957)... Βαγγέλης
Τσαρούχι, πιστόλι, παπιγιόν (1957)
Μαρία η Πενταγιώτισσα (1957)
Τζιπ, περίπτερο κι αγάπη (1957)... Γιώργος
Γερακίνα (1958)
Να ζήσουν τα φτωχόπαιδα (1959)... Τώνης Παχουλός
Διακοπές στην Κολοπετινίτσα (1959)
Λαός και Κολωνάκι (1959)... Κώστας Τσεβελέκης
Ο Ηλίας του 16ου (1959)... Ηλίας
Η Λίζα τό 'σκασε (1959)... Ιορδάνης Κολλάρος
Ο Θύμιος τα ‘κανε θάλασσα (1959)... Θύμιος Μπούκουρας και Σπύρος Μπερίλης
Ο Θύμιος τά 'χει 400 (1960)
Τα ντερβισόπαιδα (1960)... Θόδωρος
Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες (1960)... Θωμάς Μακρυκώστας
Καπετάνιος για κλάματα (1961)
Το έξυπνο πουλί (1961)... Λουκάς Μανής
Ο σκληρός άνδρας (1961)... Ηρακλής Λεοντόπουλος
Το παιδί της πιάτσας (1961)
Μιχαλιός του 14ου συντάγματος (1962)... Μιχαλιός Καραμιχάλης
Ο ταξιτζής (1962)... Θανάσης Περιμένης
Ο Δήμος από τα Τρίκαλα (1962)... Παρασκευάς Πουρνάρας
Ο κύριος πτέραρχος (1963)... Κανέλλος
Της κακομοίρας (1963)... Ζήκος
Ο Θύμιος στη χώρα του στριπτήζ (1963)
Ο καζανόβας (1963)
Ο ταυρομάχος προχωρεί (1963)... Μιχάλης
Ο ανηψιός μου, ο Μανώλης (1963)... Μανώλης Μαραμένος
Ένας ζόρικος δεκανέας (1964)
Οι κληρονόμοι (1964)... Παναγιώτης Τσόκας, κουρέας
Ο παράς κι ο φουκαράς (1964)... Κοσμάς Περιστέρης
Η σοφερίνα (1964)... Αστυνομικός
Ο θαλασσόλυκος (1964)... Παντελής Καζούρας
Πράκτορες 005 εναντίον Χρυσοπόδαρου (1965)
Όχι, κύριε Τζόνσον (1965)... ενδιαφερόμενος αγοραστής
Φως, νερό, τηλέφωνο, οικόπεδα με δόσεις (1966)... Μανώλης Πελεκούδης
Ο Μελέτης στην άμεσο δράση (1966)... Μελέτης
Ο τετραπέρατος (1966)... Δήμος
Σήκω χόρεψε συρτάκι (1967)... Θύμιος
Ο άνθρωπος που γύρισε από τα πιάτα (1969)... Λάκης - Πέτρος
Κακός ψυχρός κι ανάποδος (1969)... Θύμιος και Κώστας Παπαχατζής
Ο απίθανος (1970)... Μάκης Χαρίσης
Ένας χίπυς με τσαρούχια (1970)
Ένα μπουζούκι αλλιώτικο από τ’ άλλα (1970)... Κώστας Καραβεδούρας
Θύμιος εναντίον Τσίτσιου (1971)
Τι κάνει ο άνθρωπος για να ζήσει (1971)... Λέανδρος Περπέρης
Ένας πιλότος για πέταμα (1987)... Θύμιος Κατσαμπέκης
Ήταν νύχτα της 3ης προς 4η Γενάρη του 1931. Παγωνιά. Το σπίτι στη συμβολή των οδών Θησέως και Αγ. Πάντων, στου Χαροκόπου ήταν σκοτεινό. Πίσω από τους τοίχους του, όμως, διαπράττονταν ένας βιασμός. Ο Δημήτρης Αθανασόπουλος, εργολάβος, βίαζε παρά φύσει τη σύζυγό του Φούλα.
Ο Αθανασόπουλος, αμετανόητος γυναικάς με ελαστικότατη συνείδηση, είχε αγανακτήσει με τη γυναίκα του που του αρνιόταν κάτι, που άλλες του έδιναν πρόθυμα. Μεταξύ αυτών και η μητέρα της συζύγου του και πεθερά του! Ήταν η τελευταία φορά που θα επιδίδονταν σε σεξουαλική πράξη. Την επομένη θα ήταν νεκρός.
Η Φούλα Αθανασοπούλου, πανέμορφη και δροσερή στα 25 της, είχε παντρευτεί τον Αθανασόπουλο απογοητεύοντας στρατιές θαυμαστών. Ο Αθανασόπουλος, κατά πάσα πιθανότητα, διατηρούσε σχέση με τη μητέρα της, Άρτεμη Κάστρου, μια ακόλαστη και άνευ φραγμών 45 χρονη γυναίκα, η οποία δεν δίστασε να παντρέψει την κόρη της με τον εραστή της. Και το χειρότερο είναι πως, εξακολούθησε να έχει περιστασιακές ερωτικές σχέσεις με το γαμπρό της.
Εκείνη τη νύχτα ο Αθανασόπουλος ήταν σε έξαλλη κατάσταση. Κακοποίησε βάναυσα τη Φούλα, η οποία κατόρθωσε να του ξεφύγει και να ζητήσει βοήθεια από τη μητέρα της. Η αντίστροφη μέτρηση για τον Αθανασόπουλο είχε αρχίσει.
Η Κάστρου αποφάσισε την εκτέλεση του Αθανασόπουλου. Δεν είπε τίποτα στην κόρη της. Συνεννοήθηκε με τον 18χρονο Δημήτρη Μοσκιό, ανηψιό της, ερωτοχτυπημένο με την όμορφη Φούλα, και διανοητικά ασταθή. Ίσως να τον έπεισε λέγοντάς του πως μετά το φονικό, η Φούλα θα ήταν ελεύθερη για εκείνον να τη διεκδικήσει. Σημασία έχει πως ό,τι του είπε, τον έπεισε. Φρόντισε να τον μεθύσει με ούζο και ο Δημήτρης Μοσκιός απείχε ελάχιστα από το να γίνει δολοφόνος.
5 Γενάρη 1931. Στο σπίτι στου Χαροκόπου ο Αθανασόπουλος κοιμάται. Ο Μοσκιός τον πυροβολεί και τον σκοτώνει. Η Φούλα παρακολουθεί, χωρίς να συμμετέχει, αλλά και χωρίς να παρεμποδίζει το έγκλημα. Με παρότρυνση της Κάστρου και με τη βοήθεια της 38χρονης Γιαννούλας Μπέλλου, υπηρέτριας του σπιτιού, βάζουν φωτιά στο πτώμα του Αθανασόπουλου. Ο καπνός και η έντονη μυρωδιά, όμως, τις αναγκάζουν να σταματήσουν. Το πτώμα τεμαχίζεται, γίνεται πακέτα και παραδίδεται στον Σπύρο Μαγουλόπουλο, θαυμαστή επίσης της Φούλας για να το ξεφορτωθεί. Αυτός τα δίνει στον καραγωγέα Γιώργο Κορναράκη, με την εντολή να τα πετάξει στο ρέμα του Ιλισσού. Έτσι και έγινε.
Για κακή τους τύχη, τα μακάβρια δέματα σκαλώνουν στις όχθες του ποταμού, όπου τα ανακαλύπτει διερχόμενος διαβάτης. Ειδοποιείται η αστυνομία. Η αποκάλυψη των ενόχων δεν είναι μακριά.
Το έγκλημα στου Χαροκόπου έπεσε σαν βόμβα στην Αθηναϊκή κοινωνία και συντάραξε ολόκληρη της Ελλάδα, που προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές της από την τραγωδία της Μικρασιατικής Καταστροφής. Μάλιστα, ξεπέρασε τα όρια της χώρας και ταξίδεψε σε ολόκληρο τον κόσμο. Την πολύκροτη δίκη των κατηγορουμένων παρακολούθησαν και πολλοί ξένοι ανταποκριτές.
Η δίκη θα κρατήσει αρκετούς μήνες. Κατηγορούμενοι είναι η Κάστρου, η Φούλα, ο Μοσκιός, η Μπέλλου, ο Μαγουλόπουλος, ένας ανηψιός του και ο Κορναράκης. Οι αστικές εφημερίδες της εποχής (1931-1932) πέτυχαν το «λαβράκι», για να τονίσουν την αναιμική κυκλοφορία τους. Η δίκη πρόσφερε οχτάστηλα και πολλές σελίδες πρακτικά, που κρατούσαν συντάκτες με όλες τις πικάντικες λεπτομέρειες και άφθονο φωτορεποτάζ. Ο φακός «ζούμαρε» πάνω στην πανέμορφη Φούλα, στην «μέγαιρα» Κάστρου και στον αμίλητο ανιψιό, το Μοσκιό, που ήδη είχε καταρρεύσει και χαθεί μέσα στην παράνοιά του.
Οι καταδίκες ήταν βαριές.
1) Άρτεμις Κάστρου, σύζυγος Παναγιώτου, ετών 45, εις θάνατον.
2) Σοφία Αθανασοπούλου, σύζυγος Δημητρίου, ετών 25, εις θάνατον.
3) Γιαννούλα Μπέλλου του Γεωργίου, ετών 38, εις ισόβια δεσμά
4) Δημήτριος Μοσκιός του Περικλέους ετών 18, κάθειρξις 20 ετών
5) Σπύρος Μαγουλόπουλος, κάθειρξις 18 μηνών
6)Αντώνιος Μαγουλόπουλος, ετών 23, αθώος
7) Κορναράκης Γεώργιος , ετών 34, αθώος.
Η Φούλα και η μητέρα της οδηγούνται στις φυλακές. Δεν θα μείνουν εκεί για περισσότερα από δέκα χρόνια. Ο Διευθυντής των φυλακών, ερωτεύεται τη Φούλα , την προστατεύει και κάνει τα πάντα για να περνάει καλά στη φυλακή. Με τον ίδιο τρόπο «βολεύεται» και η Κάστρου.
Η Κατοχή και η πρώτη κυβέρνηση των κουίσλιγκ, με πρωθυπουργό τον Τσολάκογλου, θα βγάλει με διάταγμά της από τις φυλακές τους βαρυποινίτες (υπουργός της Δικαιοσύνης ο Αντ. Λιβιεράτος) και στην περίπτωση αυτή μπήκαν κι η Φούλα μαζί με τη μάνα της, μολονότι είχαν θανατική καταδίκη. Σ’ αυτό συνετέλεσε τα μέγιστα ο ερωτευμένος Διευθυντής των φυλακών, που ήταν και συγγενής του Τσολάκογλου.
Η αποφυλάκιση, από την κυβέρνηση του Τσολάκογλου, όλων των καταδικασμένων και σε θάνατο ακόμη, κάνει πιο εξοργιστικό, εγκληματικό, αυτό που έγινε, δυο μήνες πρωτύτερα (Απρίλης 1941) με την κυβέρνηση Τσουδερού, που όλα τα της διαφυγής τους προβλήματα τα ρύθμισαν και, πρώτα απ’ όλα, το χρυσάφι και ξέχασαν ένα: τους κομμουνιστές, τους έγκλειστους δεσμώτες της Ακροναυπλίας, της Ανάφης… Κι όχι μόνο τους παράδωσαν με πρωτόκολλα και σφραγίδες, αλλά τους έδωσαν επίσης και όλα τα σχετικά ντοκουμέντα, καταλόγους και άλλα εμπιστευτικά, όπως είχε προστάξει η φασιστική μαφία της κυβέρνησης. Οι κομμουνιστές παραδόθηκαν στους δημίους τους.
Μάνα και κόρη αποφυλακίζονται. Η Φούλα παντρεύεται όχι τον Διευθυντή των φυλακών, αλλά έναν συνταγματάρχη, τον Αγαπητό Κομήτη. Υπήρξε υποδειγματική σύζυγος και πέθανε το 1971από καρδιά. Ένα χρόνο αργότερα πέθανε και ο σύντροφός της Η Κάστρου υπέφερε πολύ στα τελευταία της, που τα πέρασε κατάκοιτη στο κρεβάτι, τρελάθηκε και πέθανε το 1956. Ο Μοσκιός είχε πεθάνει νωρίτερα, αφού είχε εισαχθεί στο Δρομοκαΐτειο. Η πνευματική του υγεία διαταράχθηκε ανεπανόρθωτα από το φόνο. Η Γιαννούλα Λάμπρου, μετά την αποφυλάκισή της, παντρεύτηκε και έκανε οικογένεια.
ο Δημητρης Αθανασοπουλος
η Αρτεμις Καστρου (πεθερα)
το ζευγος Αθανασοπουλου
η Σοφια Αθανασοπουλου (Φουλα)
κυκλοφορει και ενα βιβλιο με τιτλο <Εγκλημα στου Χαροκοπου>
Στου Χαροκόπου τα στενά, μια μικροπαντρεμένη
Εσκότωσε τον άντρα της βρε η δαιμονισμένη.
Στον ύπνο που κοιμότανε, μάνα και θυγατέρα,
Εβάλανε τον ανηψιό και τούριξε τη σφαίρα.
Κι η Φούλα τότε φώναξε: «Μάνα μου, πως σπαράζει
Κι η μάνα της της απαντά: «Πνίχτε τον!» Και διατάζει!
- Βάλτε φωτιά και κάφτε τον, και κάντε τον κομμάτια,
κι εμπρός να τον πετάξουμε, να μη μας δούμε μάτια.»
Τότε τον πήραν σέρνοντας, στη σκάφη τον πετάνε,
Φωτιά του βάζουν να καεί. Στέκονται, τον κοιτάνε.
Πω, πω! Καπνός και μυρουδιά, σβήστε τον, θα πιαστούμε.
Κομμάτια να τον κάνουμε, έτσι θα σκεπαστούμε!
Με μια καρδιά μαρμάρινη, τον έκανε κομμάτια,
Με τέχνη και υπομονή ανύποπτα δεμάτια.
Και νύχτα τα πετάξανε στο ρέμα, να τα πάρει,
Μ’ αυτά στην άκρη στάθηκαν, Θεού ‘τανε η χάρη.
Για να πιαστούν οι αίτιοι, πραγματικοί φονιάδες,
Κι όχι ο γιατρός, ο φίλος του, κι οι δύο φιλενάδες.
Ένας διαβάτης που περνά, περίεργα κοιτάζει.
Τι νάναι αυτά τα δέματα; Κακό στο νου του βάζει.
Του αστυνόμου μίλησε. Στο ρέμα πάνε πάλι.
Τα δέματα ανοίξανε, βλέπουν κορμί, κεφάλι.
Ανατριχιάζουν κι έφριξαν, σαν είδανε ανθρώπου
Κορμί, κεφάλι, δέματα να είναι τέτοιου τρόπου.
Κι η αστυνομία άρχισε, οι κύριοι Κουτουμάρης,
Λεονταρίνης και λοιποί, που πρώτος είναι ο Άρης
Που έριξε όλο το φως στην εγκληματική,
Και τους τσακώσαν όλους τους κι είναι στη φυλακή.
Βρε Φούλα, δεν εσκέφτηκες, δεν πόνεσε η καρδιά σου
Τον άντρα σου, τα νειάτα σου, τα άμοιρα παιδιά σου
Βρε Φούλα πως εβάσταξες, και πως βαστάς ακόμα
Εσύ νάσαι στη φυλακή κι ο άντρας σου στο χώμα
Και συ, κακούργα πεθερά, τους πήρες στο λαιμό σου
Την κόρη σου, τον ανεψιό, τη δούλα, το γαμπρό σου.
Καϋμένε Αθανασόπουλε, τι σούμελλε να πάθεις,
Από κακούργα πεθερά τα νειάτα σου να χάσεις.
Σαν τόμαθε η μανούλα του, κλίνουν τα γόνατά της,
Και πέφτει κάτω αναίσθητη μες στην αυλόπορτά της.
Ωσάν το ψάρι σπαρταρά και σαστισμένη κράζει:
- Τον γιό μου εσκοτώσανε! Πω! Πω! Κι αναστενάζει.
Φωνή, αντάρα, κλάματα, δάκρυα σαν ποτάμι
Εγέμισαν τα στήθη της και τρέμει σαν καλάμι.
Μάνα, γλυκειά μανούλα μου, πάψε τα δάκρυά σου,
Και πάρε τα παιδάκια μου μέσα στην αγκαλιά σου.
Αυτά θα έχεις πια παιδιά. Μένα λησμόνησέ με.
Κάνε σταυρό στην Παναγιά. Μάνα! Συγχώρεσέ με!
με αφορμη το Φονικο στου Χαροκοπου γραφτηκαν ακομα δυο τραγουδια:
“Το παράπονο του Μοσκιού”του Ν. Στάθμα
”Πεθερά και Φούλα στη φυλακή” του Τέτου Δημητριάδη
Η αρχαία πόλη των Φερών, μία από τις σημαντικότερες της Θεσσαλίας, κατοικήθηκε συνεχώς από την τελική νεολιθική (γύρω στo 3000 π.Χ.) ως και την πρώιμη ρωμαϊκή αυτοκρατορική περίοδο (1ος αιώνας μ.Χ.), οπότε πιθανότατα εγκαταλείφθηκε. Ο νεώτερος οικισμός, με το όνομα Βελεστίνο, δημιουργήθηκε κατά την ύστερη βυζαντινή περίοδο (13ος αιώνας.) και κατέχει σημαντική θέση στη νεώτερη ελληνική ιστορία (πατρίδα του Ρήγα Φεραίου). Σήμερα αποτελεί μία ακμάζουσα κωμόπολη, που εν μέρει είναι κτισμένη πάνω σε τμήμα της αρχαίας πόλης, ευτυχώς όχι στο πιο σημαντικό.
Το Βελεστίνο βρίσκεται στη θέση που ήταν χτισμένη η αρχαία πόλη των Φερών, η οποία κατά τον 4ο και 5ο αιώνα π.Χ. αποτελούσε μια από τις ισχυρότερες πόλεις της περιοχής, ενώ και κατά την βυζαντινή περίοδο ο οικισμός παρουσίαζε ιδιαίτερη ανάπτυξη.
Η ονομασία του Βελεστίνου σύμφωνα με την ιστορία προέρχεται από τους Σλάβους. Σύμφωνα με πηγές το 675 μ.Χ. Σλάβοι από «το έθνος των Βελεγιζητών» κατέλαβαν την αρχαία πόλη των Φερών και κατά πάσα πιθανότητα αυτοί της έδωσαν το όνομα Βελεστίνο, το οποίο ωστόσο το 1208 ακούγεται για πρώτη φορά.
Στην τουρκοκρατία το Βελεστίνο γνωρίζει την παρακμή γεγονός που επισημαίνει την σημαντικότατη επιρροή που δέχτηκε ο Δήμος από την τουρκική κυριαρχία, ενώ το 1882 δημιουργείται ο Δήμος Βελεστίνου που στη συνέχεια περιλαμβάνει και τα χωριά Σέσκουλο, Μουσαφακλί, Άγιο Γεώργιο, Περσουφλί, Ουζλάρ, Ταχταλασμάν, Νταμπεγλί, Γερμί, Σαράτζι και Κουιάρ και μετονομάζεται σε Δήμο Φερών. Το 1912 ο Δήμος Φερών καταργείται και ο οικισμός του Βελεστίνου αποτέλεσε κοινότητα το 1950 μαζί με τους οικισμούς Κόνιαρι (Χλόη), Νταμπεγλί (Άγιος Γεδεών), Γερμί (Ξηρολίθι), Ντομουβλάρ (Παλαιό) και Περσουφλί (Αερινό). Τελευταία με το Σχέδιο Καποδίστρια του 1997 δημιουργήθηκε ο σημερινός Δήμος Φερών.
Η ανθρώπινη παρουσία στην περιοχή του Βελεστίνου χάνεται στα βάθη των αιώνων. Αρχαιολογικά ευρήματα τοποθετούν χρονικά την αρχή της ανθρώπινης δραστηριότητας τουλάχιστον στην περίοδο της τελικής Νεολιθικής (3000 π. Χ περίπου).Η πρώτη ακμή, όμως, του οικισμού τοποθετείται αργότερα, στα μυκηναϊκά χρόνια (1600-1200 π. Χ περ.). Σύμφωνα με το μύθο η ίδρυσή του οφείλεται στον βασιλιά Φέρη, από τον οποίο μάλιστα πήρε και το όνομά του, Φεραί. Γιος του Φέρη και ίσως ο πιο γνωστός βασιλιάς των Φερών ήταν ο Άδμητος, ο οποίος συμμετείχε στην Αργοναυτική εκστρατεία αλλά και στο κυνήγι του Καλυδώνιου κάπρου.
Η πόλη των Φερών συνεχίζει να ακμάζει και στα Γεωμετρικά και Αρχαϊκά χρόνια. Η κορύφωση της ακμής της έφτασε στα Κλασσικά χρόνια, κυρίως τον 4ο αι. π. Χ και σχετίζεται με τους τυράννους Λυκόφρονα, Ιάσονα και Αλέξανδρο. Ο Ιάσονας μάλιστα ήταν ο πρώτος στον οποίο στήριξε τις ελπίδες του ο ρήτορας Ισοκράτης για μια πανελλήνια εκστρατεία εναντίον των Περσών. Και ίσως να το είχε επιδιώξει, αν δεν τον δολοφονούσε ο Αλέξανδρος για να τον διαδεχτεί.
Η τελευταία περίοδος ακμής των Φερών τοποθετείται γύρω στον 2ο αι. π. Χ, όταν και επανιδρύεται το Κοινό των Θεσσαλών, του οποίου πρώτος στρατηγός εκλέγεται ο Φεραίος Παυσανίας Εχεκράτους.
Τον 1ο αι. π. Χ ο οικισμός από άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία φαίνεται να εγκαταλείπεται.
Στο τέλος του 12ου αι. μ. Χ εμφανίζεται στη θέση της αρχαίας πόλης των Φερών η πόλη του Βελεστίνου. Κατά τη διάρκεια της Φραγκοκρατίας άρχοντάς της τοποθετήθηκε ο Γερμανός βαρώνος Βερτόλδος του Κατσενελεμπόγκεν, που αποτελούσε μια από τις πιο ηρωικές μορφές ιπποτών της Δύσης.
Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας το Βελεστίνο ήταν ένα κεφαλοχώρι που, κατοικούνταν από Έλληνες αλλά και Τούρκους. Ο Άγγλος περιηγητής W. Leake, που πέρασε από το Βελεστίνο το 1809 αναφέρει « Στην πόλη- το Βελεστίνο- υπάρχουν γύρω στις 250 τουρκικές οικογένειες, αλλά τα τουρκικά σπίτια είναι πολύ περισσότερα. Τα υπόλοιπα, καθώς είναι διαθέσιμα με ενοίκιο, κατέχονται από Έλληνες των Αγράφων ή Βλάχους του όρους Πίνδος.»
Κατά τη διάρκεια της επανάστασης, το Βελεστίνο ένιωσε την οργή των Τούρκων, καθώς καταστράφηκε (1821), ως αντίποινα για τον ξεσηκωμό της Μαγνησίας.
Το 1897,κατά τη διάρκεια του Ατυχούς πολέμου, στην περιοχή του Βελεστίνου διεξήχθη η μόνη νικηφόρα μάχη του ελληνικού στρατού. Στις 23-24 Απριλίου 1897 ο ελληνικός στρατός, υπό την ηγεσία του Συνταγματάρχη Σμολένσκι, πέτυχε σημαντική νίκη απέναντι στα στρατεύματα των Τούρκων, που ηγείτο ο Εντέμ Πασάς, αναπτερώνοντας το πεσμένο ηθικό των Ελλήνων.
Και στη νεώτερη εποχή όμως, το Βελεστίνο υπέστη τα δεινά και άλλων κατακτητών καθώς αποτέλεσε αρκετές φορές πεδίο μάχης ανάμεσα στους Έλληνες αντάρτες και του Γερμανούς, σημείο διεξαγωγής σαμποτάζ, ενώ πολυάριθμοι ήταν οι κάτοικοι που στελέχωσαν τις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης. Το 1943 πυρπολήθηκε από τους Γερμανούς.
Σήμερα το Βελεστίνο αποτελεί μια όμορφη κωμόπολη, 4500 κατοίκων περίπου, κέντρο του Δήμου Φερών, το οποίο έχοντας συναίσθηση της βαριάς ιστορικής του κληρονομιάς, συνεχίζει την πορεία του στο χρόνο προσπαθώντας να συμβάλλει στην πρόοδο, την εξέλιξη και την ευημερία της ευρύτερης περιοχής.Αποτελεί σημαντικό αγροτικό κέντρο με αξιόλογη παραγωγή δημητριακών και κηπευτικών. Η κωμόπολη, χτισμένη σε εύφορη περιοχή κοντά στην εθνική οδό Αθηνών-Λάρισας-Θεσσαλονίκης, αρδεύεται από τα νερά του Κεφαλόβρυσου. Απέχει 18 χλμ ΒΔ από το Βόλο.
Αξιοθέατα αποτελούν:
Το μνημείο του Ρήγα Φεραίου.
Το Κεφαλόβρυσο, πηγή-Βρύση.
Ερείπια ναού του Ηρακλή, σε μικρή απόσταση.
